Uzupełnienie

Wrzesińskie Wodociągi do użytku publicznego oddano zatem w połowie 1912 roku i zaopatrywały w wodę całe miasto – o czym pisze wyżej R. Szambelańczyk. Był to wówczas jedyny zakład miejski, który pracował z deficytem i to z dwóch przyczyn.
Po pierwsze: pompowanie wody odbywało się przy pomocy kompresora ze studzien o głębokości 140 metrów. Żeby ludność miasta zaopatrzyć dostatecznie w wodę, pompowano 18 godzin na dobę, siłą elektryczną. Zużycie prądu pociągało za sobą poważne koszty produkcji.
Drugą przyczyną deficytu były wadliwe wodomierze, po części zniszczone, a po części zużyte. W tym wypadku winę ponosił zarząd samorządu z czasów zaborczych, albowiem od początku zbudowania zakładu, tj. od roku 1912 do roku 1919 nie wymieniał wodomierzy.
Zarząd polski przejmując w 1919 roku zakład w swoje ręce, nie miał możliwości wymiany wodomierzy na nowe, z powodu braku tychże w kraju. Natomiast doprowadzenie do porządku wodomierzy używanych utrudniały ciężkie warunki gospodarcze. Dopiero od roku 1924 wymieniano stopniowo zużyte wodomierze na nowe i dokonywano generalnej naprawy liczników.
W miarę potrzeby rozciągała się sieć wodociągowa i dołączano do niej wszystkie nowe budowle, o ile nie były zbyt odległe od głównej sieci.
Dla usprawnienia akcji przeciwpożarowych montowano dość liczne hydranty na wszystkich ulicach miasta. Organizowano także pompy do pojenia zwierząt i publicznego użytku dla ludności przybywającej do miasta na targi i jarmarki.
Kanalizacja użytkowa rozciągnięta była na wszystkie ulice miasta. Prawie wszystkie domy mieszkalne, na podstawie istniejącego statutu miejskiego, były przyłączone do kanalizacji miejskiej. Do spłukiwania kanałów również wykorzystywano siłę prądu elektrycznego. Ścieki odprowadzano poprzez pompowanie, na specjalnie urządzone łąki irygacyjne, które w obszarze 40 morgów znajdowały się za miastem. Czyszczenie kanałów odbywało się za pomocą specjalnych szczotek.
W późniejszym okresie ścieki podczyszczane były na stawach ściekowych i odprowadzane do rzeki Wrześnicy.
To wszystko doprowadzało do ogromnego zanieczyszczenia rzeki. Ilość i jakość zanieczyszczeń kilkakrotnie przekraczała dopuszczalne normy. Badania wykazywały, że rzeka Wrześnica nie spełnia w zakresie biologicznego zapotrzebowania na tlen wymagań, dla zbiornika II klasy czystości i z upływem lat, przestała być rzeką klasyfikowaną w jakimkolwiek stopniu czystości.
Taki stan rzeczy trwał do 1993 roku, kiedy to Rada Miejska we Wrześni podjęła decyzję o budowie nowoczesnej oczyszczalni ścieków.
W swojej ponad 100-letniej historii Firma przyjmowała różne formy organizacyjne, zmieniając zakres i zasięg działania.
Do 31 października 1991 roku, funkcjonowała w strukturze Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji w Poznaniu, Zakład w Gnieźnie - Wydział Września.
Zarządzeniem Wojewody Poznańskiego z dnia 1 listopada 1991 roku utworzono przedsiębiorstwo państwowe pod nazwą: Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji we Wrześni.
W wyniku przekształcenia przedsiębiorstwa komunalnego, w oparciu o art. 45 ustawy o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych, z 13 lipca 1990 roku, Przedsiębiorstwo przekształciło się w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością.
Natomiast dnia 17 czerwca 1998 roku, Rada Miejska podjęła Uchwałę nr XLVII/332/1998, na mocy której z dniem 1 stycznia 1999 roku, nastąpiło połączenie spółek Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji Sp. z o.o. oraz Wodociągi Wiejskie Sp. z o.o. W takiej formie, Przedsiębiorstwo działa do dziś.